Malarstwo Magdaleny Orlik to świat wielowarstwowych, fakturalnych obrazów o stonowanych barwach, przypominających ściany nadgryzione zębem czasu, ściany jaskiń, ścieżki i drogi zdeptane milionami stóp, powiększenia żywych tkanek pod mikroskopem, fragmenty natury.
Sztuka jest dla niej rytuałem, który uzdrawia, zmienia, odkrywa najgłębsze pokłady świadomości, pozwala na kontakt z samym sobą.
Artystka lubi monochromatyczne połączenia kolorów ziemi, wykorzystuje naturalne pigmenty, drobinki piasku, stare, wyblakłe kartki papieru z minionych epok. Jej twórczość sytuuje się na pograniczu abstrakcji niefiguratywnej i figuratywnej. W tych ziemistych, ciemnych czy jasnych kolażach miękkie, organiczne plamy barwne i ich kontury są jak fragmenty rzeczywistości, nie pozwalają odciąć się od materii i prześlizgnąć w nieskrępowany kosmos interpretacji, w światy czystych idei. Jesteśmy tu po coś na ziemi, nie możemy odlecieć, mamy korzenie, które pamiętają nasiona, z których wyrosły.
Nawiązuje do starożytnych technik, tworzenia w harmonii z naturą, przy użyciu tego, co było pod ręką, kamienia, wody, roślin… Naturalne pigmenty, takie jak ochra, umbra, sjena, węgiel drzewny, barwniki roślinne, wszystkie są najprawdziwszą, najsurowszą częścią tej ziemi i zawierają jego energię, warstwy historii. Każdy kamień żyje pomimo bezruchu, a każdy kolor zawiera w sobie ducha jego potężnych żywiołów. Światło i ciemność, ciepło i zimno, dobro i zło, poprzez dwoistość dojrzewamy, poprzez ciągłą pracę nad znalezieniem równowagi. To proces, który wymaga czasu.
Maluje obrazy miesiącami, kiedy przychodzi odpowiedni moment, kiedy pojawia się impuls, że trzeba coś dodać, coś inaczej ująć, albo coś trzeba zakryć. Ważny jest proces, nakładanie się na siebie, stawanie się i zatrzymywanie w miejscu, które staje się wiecznym punktem zawieszenia w czasie i przestrzeni, jak fotografia. Ruch pędzla zatrzymuje się, ale duch obrazu żyje potem już w oku i umyśle obserwatora…